ENe de olsa, domuz sucuğu sadece yemek değildir. Domuz sucuğu bir yaşam iksiridir. Paylaşılan anılar ve rahatlık yaratabilir, evde olabilir ve vatan hasretini giderebilir. En azından Uwe Keith bunu böyle görüyor ve bilmesi gereken biri varsa, o da kendisi.
Güneşli bir Pazartesi öğleden sonra, Dacia’sını Thüringen Havzası’nın kırsal yollarında sürüyor. Pencerelerin arkasından kalelerle bezeli tepeler geçiyor ve bronzlaşmış yüzünde bir gülme çizgisi olan 66 yaşındaki Keith, domuz sucuğunun her zaman “kişinin kendi biyografisine işlendiğini” coşkuyla açıklıyor.
Keith, “Freunde der Thüringen Bratwurst” derneğinin başkanı ve kelimenin tam anlamıyla sosis hakkında küçük bir kitabın yazarıdır. Benzer düşünen insanlarla birlikte Alman Bratwurst Müzesi’ni kurdu. Ve Thüringen sosis kültürünün özel koruma altına alınmasını sağlamaya kararlıdır: Somut olmayan bir UNESCO kültürel mirası haline gelmelidir.
Bunun için on yıl önce imza topladı ve Aralık 2021’de Erfurt’taki Devlet Kançılaryasına başvuruda bulundu. Sonuçta, domuz sucuğu, devletin kültürel miras sicilinde sona erdi. Keith, bir gün federal sicile ve oradan da UNESCO listesine gireceğini umuyor.
1200 çeşit domuz sucuğu olmalı
Bir trende karşı çıkıyor. Et tüketimi düşüyor ve süpermarket soğutmalı rafları giderek daha fazla vegan alternatiflerle dolduruluyor. Bazıları domuz sucuğu taahhüdünün zaman aşımına uğradığını söyleyebilir. Ancak tamamen farklı bir şekilde de görebilirsiniz: Uwe Keith, yüzyıllardır var olan bir geleneği sürdürür. “Her şey sosisle ilgili” ve “Fazladan bir sosis al” gibi deyimler, ürünün bir zamanlar sahip olduğu öneme tanıklık ediyor.
ayrıca oku
Bugün bile Almanya’da 1200’den fazla çeşidi olduğu söyleniyor; sosis, Schiller ve Goethe gibi ulusal kimliğe aittir. İkincisinin Nürnberg Sosisleri hayranı olduğu ve postayla Weimar’a gönderildiği söyleniyor. Keith, Thüringen domuz sucuğunun “başka hiçbir yiyecekte olmadığı kadar popülasyonda kök saldığını” söylüyor. Ağırlıklı olarak restoranlarda servis edilen Nürnberg’in aksine, Thüringen genellikle “okulun başlangıcından cenazeye kadar” özel alanda hazırlanır. Keith, “neredeyse dini bir ibadetten” bahsediyor. Sosis kokusuna Thüringen tütsüsü de denmesi boşuna değildir.
Uwe Keith’in Georgenthal’daki taç ızgarası
Kaynak: Roger Hagman
Yine de çok fazla ikna etmesi gerekiyor, diyor ki: “Pek çoğu sosisi sıradan bir şey olarak görüyor.” Bunu değiştirmek için Keith, politikacılar ve gazetecilerle konuşuyor, derneğiyle birlikte Berlin’deki Yeşil Hafta’ya veya gastronomi kongrelerine gidiyor. tabiri caizse bir domuz sucuğu lobicisi.
ayrıca oku
Sosis müzesi, yıllarca önemli bir halkla ilişkiler aracıydı. Keith ve birkaç çalışanı 2006’da açtılar. Kasaplık ekipmanı, bir kıyma makinesi ve dev bir çelik ve PVC gömme sosis sergilediler. Her yıl 50.000’den fazla ziyaretçi çektiler. 2020’de daha büyük bir yere taşınmak için müzeyi kapattılar. Açılışın bu Ağustos ayında yapılması planlanıyor.
Sosis hakkında hemen hemen her şey tartışmalıdır.
Gotha’nın güneyindeki küçük bir kasaba olan Georgenthal’da Keith, bir büfenin yanına park ediyor. Dışarı çıkar ve “Krönchengrill”de çalışan kadını selamlar. Altı sosis cızırtılı, Thüringen tütsü kokuyor. Keith “Krönchengrill”i iyi biliyor, stant müzeye ait.
AB spesifikasyonlarına göre, Thüringen sosisi Thüringen’de yapılmalıdır. Dar doğal bir kasa içinde en az 15 ila 20 santimetre uzunluğunda orta incelikte ızgara sosistir. Doyurucu, baharatlı bir tada sahiptir ve 100 ila 150 gram ağırlığındadır, az miktarda sığır etine izin verilen domuz etinden yapılır.
Thüringen anlamsal sorular üzerinde hemfikirdir: Sosisler “ızgara” değil, “kızartılır” ve kullanılan cihaz hiçbir şekilde “ızgara” değil, “ızgara” dır. Kömür gazdan daha iyidir. Hemen hemen her şey tartışmalıdır. Örneğin, sosisin ızgara üzerinde uzunlamasına mı yoksa enine mi uzanması gerektiği hakkında. Ya da alev çıkarsa, üzerine bira mı yoksa su mu püskürtülmeli? Bir futbol kulübüne ait olmak kadar kutsal olan inanç soruları.
Sosis ızgarada nasıl durmalıdır: uzunlamasına mı yoksa enlemesine mi?
Kaynak: Roger Hagmann
“Krönchengrill”de sosisler ızgarada uzunlamasına uzanır ve istisnai olarak gazla kavrulur. Uwe Keith, hardallı bir Thüringen sandviçi sipariş eder. Keith her şeye çok yakından bakmamanız gerektiğini düşünse bile, geleneksel olarak ketçap bir saçmalıktır. “Biz dindar fanatikler değiliz” diyor. Sosis başka yerde farklı yeniliyor, çeşitlilik güzel bir şey. İsterseniz “Krönchengrill”de köri sucuğu bile yiyebilirsiniz.
Doğu Almanya battı, domuz sucuğu kaldı
Bir bakıma, Keith her şeyle doğdu. Thüringen sosisinden ilk kez 1404’te Arnstadt’ta bahsedildiği için Keith için büyük tarihsel öneme sahip Erfurt yakınlarındaki bir yer olan Arnstadt’tan geliyor.
Çocukken sık sık dedesinin yanında tahsisli bahçe yerleşiminde kalırdı. Orada ızgara “Mart ve Kasım ayları arasındaki her doğum günü partisinde” yanıyordu. Keith daha sonra bakırcı olarak çıraklık yaptı, bir kimya fabrikası şirketinde çalıştı, şantiye müdürü oldu, işletme okudu ve bir bilişim şirketinde çalışmaya başladı. Arada Doğu Almanya’nın çöktüğünü gördü. Aile kutlamalarında ikram edilen sosisler hayatta değişmez kaldı.
ayrıca oku
Elbette bu sadece geçmişle ilgili değil, aynı zamanda gelecekle de ilgili. Ve para hakkında. Keith, 20’den fazla üreticinin güçlerini birleştirdiği Thüringen ve Eichsfeld sosis ve eti menşe derneğinin genel müdürüdür. Özellikle küçük kasap dükkanları baskı altında. Fiyatlar yükseliyor, firmalar gençlerle ilgili sorunlardan şikayetçi.
Ve sonra zamanın ruhu var. Tarım Bakanlığı’nın bir raporuna göre, Almanların yüzde sekizi vejeteryan veya vegan. Federal Tarım Bilgi Merkezi’ne göre kişi başına et tüketimi, hesaplamaların başladığı 1989’dan bu yana en düşük seviyesinde. Almanya’nın en büyük et şirketi Tönnies’in artık etsiz üretim tesisi de var.
Yeşiller, adaylığı kültürel bir varlık olarak eleştiriyor
Keith, “Buna bir medeniyetler çatışması demek istemiyorum,” diyor. Sosislere karşı bir hareket var ve evet, nihayetinde bir de kavga var. “Kültürel varlıklar” diyor, “ancak insanlar onlara bağlıysa var olabilir.” Deneyimlerinden işlerin ne kadar çabuk siyasi hale gelebileceğini biliyor. Sosisleri kültürel miras ödülü için sunduktan sonra Green Youth Weimar konuştu. Bir sözcü, “küresel iklim krizi ve her yerde var olan hayvan ıstırabı” göz önüne alındığında, uygulamanın yanlış sinyal gönderdiğini söyledi. Domuz sucuğu ne tehlikede ne de gelecek için önemli.
Geçen yıl da benzer bir olay yaşandı. Keith’in derneği, Thüringen’deki seçilmiş gündüz bakım merkezlerine bir günlüğüne sosis tedarik etme fikrine sahipti. Eleştirmenler, Facebook’taki eylemi sağlıksız olarak nitelendirdi ve alaycı bir şekilde çocuklara bir katliamın gösterilebileceğini öne sürdü. Keith’in kulübü bunun onları caydırmasına izin vermedi, sosisler dağıtıldı. Keith, et yemeyen insanlara saygı duyduğunu vurguluyor. Ama aynı zamanda saygı duyulmak istiyor. “Özellikle eski Doğu Almanya vatandaşları olarak şunu söylüyoruz: Herkesin istediğini yiyip içebilmesi özgürlüğün bir parçasıdır.” Sosislerin siyaset dışı kalması gerektiğini düşünüyor.
Politik hassasiyet hala önemlidir. Bratwurst Müzesi birkaç yıl önce daha büyük bir yer aramaya başladığında, başlangıçta eski bir toplama kampı yan kampının yeri düşünüldü. Yahudiler Merkez Konseyi protesto etti ve dernek başka bir mülk aramak zorunda kaldı. Yeni müzede artık etin dinlerdeki rolü üzerine bir sergi de olacak.
Thüringen domuz sucuğunun bir UNESCO kültürel mirası haline gelip gelmeyeceği belirsiz değil. Eğer öyleyse, yıllar alabilir. Keith bir gün zamanı geldiğinde kulüpten arkadaşlarıyla buluşup bunu kutlamak ister. bira olacak Ve ayrıca ısıracak bir şey.
Güneşli bir Pazartesi öğleden sonra, Dacia’sını Thüringen Havzası’nın kırsal yollarında sürüyor. Pencerelerin arkasından kalelerle bezeli tepeler geçiyor ve bronzlaşmış yüzünde bir gülme çizgisi olan 66 yaşındaki Keith, domuz sucuğunun her zaman “kişinin kendi biyografisine işlendiğini” coşkuyla açıklıyor.
Keith, “Freunde der Thüringen Bratwurst” derneğinin başkanı ve kelimenin tam anlamıyla sosis hakkında küçük bir kitabın yazarıdır. Benzer düşünen insanlarla birlikte Alman Bratwurst Müzesi’ni kurdu. Ve Thüringen sosis kültürünün özel koruma altına alınmasını sağlamaya kararlıdır: Somut olmayan bir UNESCO kültürel mirası haline gelmelidir.
Bunun için on yıl önce imza topladı ve Aralık 2021’de Erfurt’taki Devlet Kançılaryasına başvuruda bulundu. Sonuçta, domuz sucuğu, devletin kültürel miras sicilinde sona erdi. Keith, bir gün federal sicile ve oradan da UNESCO listesine gireceğini umuyor.
1200 çeşit domuz sucuğu olmalı
Bir trende karşı çıkıyor. Et tüketimi düşüyor ve süpermarket soğutmalı rafları giderek daha fazla vegan alternatiflerle dolduruluyor. Bazıları domuz sucuğu taahhüdünün zaman aşımına uğradığını söyleyebilir. Ancak tamamen farklı bir şekilde de görebilirsiniz: Uwe Keith, yüzyıllardır var olan bir geleneği sürdürür. “Her şey sosisle ilgili” ve “Fazladan bir sosis al” gibi deyimler, ürünün bir zamanlar sahip olduğu öneme tanıklık ediyor.
ayrıca oku
Bugün bile Almanya’da 1200’den fazla çeşidi olduğu söyleniyor; sosis, Schiller ve Goethe gibi ulusal kimliğe aittir. İkincisinin Nürnberg Sosisleri hayranı olduğu ve postayla Weimar’a gönderildiği söyleniyor. Keith, Thüringen domuz sucuğunun “başka hiçbir yiyecekte olmadığı kadar popülasyonda kök saldığını” söylüyor. Ağırlıklı olarak restoranlarda servis edilen Nürnberg’in aksine, Thüringen genellikle “okulun başlangıcından cenazeye kadar” özel alanda hazırlanır. Keith, “neredeyse dini bir ibadetten” bahsediyor. Sosis kokusuna Thüringen tütsüsü de denmesi boşuna değildir.
Uwe Keith’in Georgenthal’daki taç ızgarası
Kaynak: Roger Hagman
Yine de çok fazla ikna etmesi gerekiyor, diyor ki: “Pek çoğu sosisi sıradan bir şey olarak görüyor.” Bunu değiştirmek için Keith, politikacılar ve gazetecilerle konuşuyor, derneğiyle birlikte Berlin’deki Yeşil Hafta’ya veya gastronomi kongrelerine gidiyor. tabiri caizse bir domuz sucuğu lobicisi.
ayrıca oku
Sosis müzesi, yıllarca önemli bir halkla ilişkiler aracıydı. Keith ve birkaç çalışanı 2006’da açtılar. Kasaplık ekipmanı, bir kıyma makinesi ve dev bir çelik ve PVC gömme sosis sergilediler. Her yıl 50.000’den fazla ziyaretçi çektiler. 2020’de daha büyük bir yere taşınmak için müzeyi kapattılar. Açılışın bu Ağustos ayında yapılması planlanıyor.
Sosis hakkında hemen hemen her şey tartışmalıdır.
Gotha’nın güneyindeki küçük bir kasaba olan Georgenthal’da Keith, bir büfenin yanına park ediyor. Dışarı çıkar ve “Krönchengrill”de çalışan kadını selamlar. Altı sosis cızırtılı, Thüringen tütsü kokuyor. Keith “Krönchengrill”i iyi biliyor, stant müzeye ait.
AB spesifikasyonlarına göre, Thüringen sosisi Thüringen’de yapılmalıdır. Dar doğal bir kasa içinde en az 15 ila 20 santimetre uzunluğunda orta incelikte ızgara sosistir. Doyurucu, baharatlı bir tada sahiptir ve 100 ila 150 gram ağırlığındadır, az miktarda sığır etine izin verilen domuz etinden yapılır.
Thüringen anlamsal sorular üzerinde hemfikirdir: Sosisler “ızgara” değil, “kızartılır” ve kullanılan cihaz hiçbir şekilde “ızgara” değil, “ızgara” dır. Kömür gazdan daha iyidir. Hemen hemen her şey tartışmalıdır. Örneğin, sosisin ızgara üzerinde uzunlamasına mı yoksa enine mi uzanması gerektiği hakkında. Ya da alev çıkarsa, üzerine bira mı yoksa su mu püskürtülmeli? Bir futbol kulübüne ait olmak kadar kutsal olan inanç soruları.
Sosis ızgarada nasıl durmalıdır: uzunlamasına mı yoksa enlemesine mi?
Kaynak: Roger Hagmann
“Krönchengrill”de sosisler ızgarada uzunlamasına uzanır ve istisnai olarak gazla kavrulur. Uwe Keith, hardallı bir Thüringen sandviçi sipariş eder. Keith her şeye çok yakından bakmamanız gerektiğini düşünse bile, geleneksel olarak ketçap bir saçmalıktır. “Biz dindar fanatikler değiliz” diyor. Sosis başka yerde farklı yeniliyor, çeşitlilik güzel bir şey. İsterseniz “Krönchengrill”de köri sucuğu bile yiyebilirsiniz.
Doğu Almanya battı, domuz sucuğu kaldı
Bir bakıma, Keith her şeyle doğdu. Thüringen sosisinden ilk kez 1404’te Arnstadt’ta bahsedildiği için Keith için büyük tarihsel öneme sahip Erfurt yakınlarındaki bir yer olan Arnstadt’tan geliyor.
Çocukken sık sık dedesinin yanında tahsisli bahçe yerleşiminde kalırdı. Orada ızgara “Mart ve Kasım ayları arasındaki her doğum günü partisinde” yanıyordu. Keith daha sonra bakırcı olarak çıraklık yaptı, bir kimya fabrikası şirketinde çalıştı, şantiye müdürü oldu, işletme okudu ve bir bilişim şirketinde çalışmaya başladı. Arada Doğu Almanya’nın çöktüğünü gördü. Aile kutlamalarında ikram edilen sosisler hayatta değişmez kaldı.
ayrıca oku
Elbette bu sadece geçmişle ilgili değil, aynı zamanda gelecekle de ilgili. Ve para hakkında. Keith, 20’den fazla üreticinin güçlerini birleştirdiği Thüringen ve Eichsfeld sosis ve eti menşe derneğinin genel müdürüdür. Özellikle küçük kasap dükkanları baskı altında. Fiyatlar yükseliyor, firmalar gençlerle ilgili sorunlardan şikayetçi.
Ve sonra zamanın ruhu var. Tarım Bakanlığı’nın bir raporuna göre, Almanların yüzde sekizi vejeteryan veya vegan. Federal Tarım Bilgi Merkezi’ne göre kişi başına et tüketimi, hesaplamaların başladığı 1989’dan bu yana en düşük seviyesinde. Almanya’nın en büyük et şirketi Tönnies’in artık etsiz üretim tesisi de var.
Yeşiller, adaylığı kültürel bir varlık olarak eleştiriyor
Keith, “Buna bir medeniyetler çatışması demek istemiyorum,” diyor. Sosislere karşı bir hareket var ve evet, nihayetinde bir de kavga var. “Kültürel varlıklar” diyor, “ancak insanlar onlara bağlıysa var olabilir.” Deneyimlerinden işlerin ne kadar çabuk siyasi hale gelebileceğini biliyor. Sosisleri kültürel miras ödülü için sunduktan sonra Green Youth Weimar konuştu. Bir sözcü, “küresel iklim krizi ve her yerde var olan hayvan ıstırabı” göz önüne alındığında, uygulamanın yanlış sinyal gönderdiğini söyledi. Domuz sucuğu ne tehlikede ne de gelecek için önemli.
Geçen yıl da benzer bir olay yaşandı. Keith’in derneği, Thüringen’deki seçilmiş gündüz bakım merkezlerine bir günlüğüne sosis tedarik etme fikrine sahipti. Eleştirmenler, Facebook’taki eylemi sağlıksız olarak nitelendirdi ve alaycı bir şekilde çocuklara bir katliamın gösterilebileceğini öne sürdü. Keith’in kulübü bunun onları caydırmasına izin vermedi, sosisler dağıtıldı. Keith, et yemeyen insanlara saygı duyduğunu vurguluyor. Ama aynı zamanda saygı duyulmak istiyor. “Özellikle eski Doğu Almanya vatandaşları olarak şunu söylüyoruz: Herkesin istediğini yiyip içebilmesi özgürlüğün bir parçasıdır.” Sosislerin siyaset dışı kalması gerektiğini düşünüyor.
Politik hassasiyet hala önemlidir. Bratwurst Müzesi birkaç yıl önce daha büyük bir yer aramaya başladığında, başlangıçta eski bir toplama kampı yan kampının yeri düşünüldü. Yahudiler Merkez Konseyi protesto etti ve dernek başka bir mülk aramak zorunda kaldı. Yeni müzede artık etin dinlerdeki rolü üzerine bir sergi de olacak.
Thüringen domuz sucuğunun bir UNESCO kültürel mirası haline gelip gelmeyeceği belirsiz değil. Eğer öyleyse, yıllar alabilir. Keith bir gün zamanı geldiğinde kulüpten arkadaşlarıyla buluşup bunu kutlamak ister. bira olacak Ve ayrıca ısıracak bir şey.